Osoby, które wychowywały się w rodzinach z problemem alkoholowym mogą mieć trudności w różnych obszarach swojego życia. Często osoby, których przynajmniej jeden rodzic był uzależniony od alkoholu ma syndrom dorosłego dziecka alkoholika. Wpływ na to mają destrukcyjne warunki, tworzone przez pijącego dorosłego, co przekłada się na przebieg rozwoju i dorastania dziecka. Syndrom DDA wiąże się z zaburzonym funkcjonowaniem osoby. Objawy syndromu DDA są dotkliwe i obciążające, a osoba, która je ma nie jest w stanie sama sobie z nimi poradzić, np.: problemy z nawiązywaniem bliskich relacji, ciągła chęć posiadania kontroli, lęk przed bliskością, nieradzenie sobie w sytuacjach konfliktowych, poczucie pustki i osamotnienia, itp.
Terapia osób z syndromem DDA
Część osób, która wychowywała się w rodzinie alkoholowej nie odczuwa negatywnych następstw tych doświadczeń, albo jeśli je odczuwa dobrze sobie z nimi radzi, czyli nie przerastają jej. Natomiast, większość osób, które żyły w rodzinie z problemem uzależnienia od alkoholu ten syndrom ma. I właśnie te osoby powinny poddać się psychoterapii. Wskazania do leczenia:
- Nieradzenie sobie z emocjami, zarówno tymi przyjemnymi jak i nieprzyjemnymi;
- Widzenie swojej sytuacji, przyszłości w ciemnych kolorach, “pisanie czarnych scenariuszy”;
- Negatywny obraz siebie, poczucie niskiej wartości;
- Bezpodstawne i ciągłe odczuwanie wstydu i odpowiedzialności za innych;
- Nieradzenie sobie w sytuacjach konfliktowych (wycofywanie się lub/i reakcje agresywne);
- Lęk przed samotnością;
- Lęk przed bliskością, brak zaufania wobec innych;
- Hamowanie własnego rozwoju, niewykorzystywanie szans np.: zawodowych;
- Zrywanie i kończenie relacji, trudności w ich utrzymywaniu;
- Trudność w dbaniu o siebie;
- Brak zaznaczania granic u siebie jak i u innych;
Celem terapii jest przede wszystkim nauczenie się nawiązywania i podtrzymywania relacji, opierających się o bliskość i zaufanie. Ważne jest to, aby osoba z syndromem DDA nauczyła się rozpoznawać, nazywać i w adekwatny sposób okazywać własne emocje. Terapia ma za zadanie wyuczenie się nowych sposobów radzenia w sytuacjach stresujących, konfliktowych, w taki sposób, aby nie krzywdzić siebie i osób z otoczenia. Kolejną ważną kwestią jest uporządkowanie tego za co pacjent jest odpowiedzialny, a na co nie ma wpływu i tej odpowiedzialności nie ponosi.
Podczas psychoterapii indywidualnej osób z syndromem DDA jest możliwe stworzenie bliskiej relacji terapeutycznej, między pacjentem a terapeutą, a to z kolei przyczynia się do rodzenia ufności wobec ludzi. Pojawia się wzrost własnej wartości, pacjent zaczyna doceniać samego siebie, jak i własnych możliwości. W procesie terapii DDA jest przestrzeń na przepracowanie traum powstałych w przeszłości. Sesje terapeutyczne osób z syndromem DDA uczą żyć w oderwaniu od wcześniej wyuczonych wzorców zachowań, jakie nabyli w domu rodzinnym. Życie staje się łatwiejsze, pacjent jest w stanie przezwyciężać problemy i trudności jakie napotyka. Sesje zazwyczaj odbywają się raz w tygodniu, jednak terapeuta może umówić się z pacjentem na kontakt dwa razy w tygodniu. Długość trwania terapii jest ustalana wraz z terapeutą.
Terapia grupowa osób z syndromem DDA jak sama nazwa wskazuje dotyczy oddziaływań wobec i pomiędzy kilokma uczestnikami. Podstawą takiej terapii jest to co łączy każdego uczestnika, a mianowicie pochodzenie z rodziny alkoholowej i syndrom DDA. Na terapii grupowej jest możliwość poczucia wspólnoty. To co ważne to doświadczenia społeczne, praca nad nabywaniem umiejętności otwierania się na kontakt z kilkoma osobami, otrzymywanie wsparcia. Informacje zwrotne jakie otrzymuje uczestnik mogą być podstawą do zburzenia negatywnego, nieprawdziwego obrazu siebie i zbudowanie nowego, prawdziwego i zgodnego z rzeczywistością. Grupa mobilizuje do aktywności każdego uczestnika.
