Uzależnienie emocjonalne, polega na zależności od drugiego człowieka, w relacji z którym nie funkcjonuje się jako samodzielna jednostka. To co łączy wszystkie osoby uzależnione emocjonalnie to silny lęk przed byciem samemu, ale niemożność zbudowania dojrzałego związki czy relacji, która opierała by się na tolerowaniu pewnego stopnia niezależności, decyzyjności i odpowiedzialności. Relacje, w których dochodzi do uzależnienia emocjonalnego to relacje między partnerami w związku miłosnym, między rodzicem a dzieckiem, szefem a pracownikiem, przyjaciółmi.
Ten rodzaj uzależnienia charakteryzuje się silną potrzebą bycia w relacji z drugą osobą i traktuje się ją jako niezbędną do życia, do tego stopnia, że towarzyszy temu przekonanie o niemożności życia bez niej. Osoby uzależnione charakteryzują się niską samooceną oraz poczuciem wartości, a także tendencjami do dewaluacji własnej osoby, umiejętności, możliwości, itp.
OBJAWY UZALEŻNIENIA EMOCJONALNEGO
Objawami najbardziej obrazującymi problem uzależnienia emocjonalnego to:
• Oddanie odpowiedzialności za podejmowanie decyzji, nawet tych najdrobniejszych, codziennych;
• Brak własnych zainteresowań, hobby, czegoś co mogłoby pozwolić realizować się poza tą relacją;
• Silny lęk przed porzuceniem;
• Brak asertywności, dbania o własne potrzeby i wyrażania własnego zdania;
• Brak własnego zdania, przejmowanie i sugerowanie się tym co ktoś uważa;
• Nieumiejętność zaopiekowania się sobą;
• Potrzeba bycia z kimś w bliskiej relacji, wychodzenie z jednego związku i angażowanie się w kolejny;
• Utożsamianie się z byciem słabym, niezdolnym do wykonywania samodzielnych zadań, nieporadnym, potrzebującym ciągłego zaopiekowania;
• Nie jest partnerem dla kogoś, nie potrafi być w relacji na równej pozycji, tylko zawsze w relacji zależnościowej tak jak dziecko w stosunku do dorosłego;
• Zgadzanie się na wszystko, brak poddawania tego ocenie;
Osoba uzależniona wchodząc w relację przechodzi przez kilka etapów, pierwszy jest etapem ukojenia, euforii, względnego spokoju i przekonania, że spotkało się tego “upragnionego opiekuna”. Z tego etapu wchodzi się do kolejnego, w którym pojawia się chęć wydłużania spotkań, zwiększania ich częstotliwości. Z czasem osoba uzależniona rezygnuje z własnej tożsamości i podporządkowuje swoje życie drugiemu człowiekowi, to z kolei prowadzi do przekonania o braku kompetencji do podejmowania najmniejszych decyzji, jak również wyzwań. Na ostatnim etapie obserwuje się wzmożone napięcie przed byciem porzuconym.
Aby wyzwolić się od tego typu uzależnienia należy zgłosić się do psychoterapeuty, w kontakcie, z którym pacjent nauczy się nawiązywać w sposób prawidłowy i satysfakcjonujący relacje z ludźmi, z zachowaniem autonomii.
