Myśląc o uzależnieniu skupiamy się głównie na jednej osobie i na jego problemie. Bez znaczenia od czego jest uzależniony, czy od alkoholu, narkotyków, hazardu, seksu, zakupów itd. Możemy zasłyszeć opinie, w różnych kręgach, na temat osób pozostających w związkach lub będących najbliższą rodziną z uzależnionym, że “postępują nieroztropnie, głupio robią, nie myślą o dzieciach” oraz wiele, wiele innych, bardziej dosadnych. Przyglądając się temu jak problemy jednego z członków rodziny mogą czy nawet już rujnują życie innym nasuwają się porady jak należało by postępować z takimi osobami np..: partnera/partnerkę krótko trzymać albo wygonić z domu lub zabrać dzieci i odejść, postawić ultimatum, że ma zaprzestać pić, albo powiedzieć, że jak nie poradzi sobie z nałogiem to wygoni się go, złoży się “papiery o rozwód”. Z boku łatwo jest ocenić, podpowiedzieć, nakazać, co nie musi być spowodowane mądrzeniem się, byciem pogardliwym czy wywyższającym się. Po prostu nie jest znany mechanizm współuzależnienia i jego konsekwencji dla najbliższych z otoczenia osoby uzależnionej. Na czym dokładnie polega, co go charakteryzuje i jak rozpoznać, postaram się po krótce opisać w niniejszym artykule.
Współuzależnienie polega na przejęciu odpowiedzialności na różnych obszarach i płaszczyznach za osobę z problemem np..: alkoholowym. Spowodowane jest to chęcią zatrzymania nałogu, zapanowanie nad nim, ale także wypełnienia obowiązków, aby uniknąć przykrych konsekwencji. Niestety efekt często bywa zupełnie odwrotny, czyli dzięki tym działaniom podtrzymuje się problem.
Osoby żyjącej w bliskiej relacji z uzależnionym rezygnują, w nieświadomy sposób, z własnych potrzeb, a zamiast tego w centrum ich życia codziennego jest nałóg bliskiego i chęć kontroli go.
Może się to objawiać poprzez:
- notoryczne dzwonienie i sprawdzanie co ktoś robi, z kim jest, jak się czuje, gdzie przebywa, przy czym już podczas rozmowy nawet telefonicznej, po sposobie mówienia rozmówcy chce się dowiedzieć czy na przykład nie kłamie, czy nie bełkocze;
- przeszukiwanie ubrań, rzeczy prywatnych, miejsca, w których uzależniony najczęściej przebywa, celem znalezienia.: butelki z alkoholem i wylaniem go;
- próbę kontroli finansowej – będzie odcięty od pieniędzy to nie kupi używki;
- rezygnowanie z imprez/uroczystości oraz spotkań towarzyskich, gdzie jest serwowany alkohol;
- odbieranie z pracy, aby nigdzie po drodze nie miałby szansy na zakup np..: środka odurzającego, czy wejścia do kasyna albo zagranie na maszynach;
- wypatrywanie przez okno sprawdzanie w jakim stanie wraca do domu;
- robienie wszystkiego za wszelką cenę by tylko nie rozdrażnić uzależnionego, aby nie miał powodów do sięgnięcia po alkohol czy narkotyk;
- tłumaczenie przed innymi, okłamywanie najbliższych, szefa, że ktoś się rozchorował i dlatego nie może się pojawić w pracy;
- krycie agresywnych i przemocowych zachowań, mówienie o śladach, siniakach, że zostały spowodowane drobnymi wypadkami;
- wiara w zapewnienia i obietnice;
To tylko niektóre sposoby na poradzenie sobie z nałogiem osoby z kręgu najbliższych. Niestety mimo wielkich starań i prób, są one nieskuteczne, a co ważniejsze przyczyniają się do utrzymywania się choroby jakim jest uzależnienie, ponadto prowadzącą do pozostawania w destrukcyjnej relacji.
Leczenie współuzależnienia Warszawa
Tak jak uzależnienie należy poddać leczeniu specjalistycznemu, tak samo współuzależnienie. Dlaczego? Dlatego, że przez te wszystkie dni, miesiące, lata dochodzi do emocjonalnego przywiązania między uzależnionym a jego środowiskiem. Sposób funkcjonowania jednostki powoduje dostosowanie się innych, czyli jeśli ktoś jest w dobrym nastroju, wszyscy odetchną z ulgą, jeśli uzależniony jest na tzw. głodzie każdy współuzależniony to wyczuje i pojawia się napięcie. W praktyce może to wyglądać tak: rodzina wypatruje przez okno alkoholika, jeśli zauważą, że idzie chwiejnym krokiem to pojawia się strach przed awanturą, jeśli natomiast idzie i nie wygląda na pijanego, wszystkim członkom ulży, mają lepszy nastrój, jest weselej. W przykładzie tym pojawia się lęk, szczęście i stres, występują naprzemiennie.
W leczeniu osób współuzależnionych należało by wziąć pod uwagę przede wszystkim:
- Psychoterapia indywidualna;
- Psychoterapia grupowa;
- Grupy wsparcia, grupy pomocowe organizowane przy różnych organizacjach, ośrodkach i fundacjach;
- Konsultacja psychiatryczna – w wybranych sytuacjach, gdy towarzyszy depresja, nerwica, problemy ze snem, itp.
